اى ضامن هر چه نیاز و اى امام رئوف! ما خود را به پنجره نگاه تو آویخته ایم و چشم هاى آغشته به رازمان را به ضریح تو دوخته ایم. ما را از سقاخانه لطفت سیراب کن

حسن شاه دین شرف بخشید ملک طوس را

شمع، آرى میکند روشن دل فانوس را

دیده را گفتم که این روشندلى از چیست؟ گفت:

طوطیاى خویش کردم خاک شاه طوس را

از براى خاکروبى درش روح الامین

در کف خود هر سحر گیرد پر طاووس را

اى که در اسماء اعظم عمر خود کردى تلف

در خراسان آى وبنگر مظهر قدوس را